KOZKÖKÜ MESCİDİ..

 Pandemide hasret kalınca bu yazıyı yazmıştım.
Nereden bilecektik tamamen yıkılacağını.
Pandemi sayılı gündü geçti.
Deprem hayatımızda ne kadar da kalıcı izler bıraktığını, hatıralar, yaşanmıŝlıklar bir bir yok olunca anlıyoruz meğer.
Evin balkonu ile mescidin arası sadece bir bahçe uzaklıkta.. ( şimdi ne ev nede balkon kaldı)
Bakıyorum mescidin lambaları daha yanmamış..
Öyleyse daha yaklaşık 15-20 dakika var  yatsı namazına..
Biraz sonra mescidin lambası yanıyor..
Ve diyorum Osman dayı gelmiş..
Genelde ilk gelen olduğu için tahminimde yanılmıyorum..
Yavaş yavaş yola doğru çıkıyorum..
Aşağıdan Bayram abi geliyor çünkü namaza genelde 5-10 dakika kala geliyor.
Suat abi çoktan gelmiştir..
Çünkü kış günlerinde soba üzerinde ıhlamur kaynatma işi ona ait..
Derken ezan  başlıyor..
Fehmi amca her zaman olduğu gibi ezanın bitmesine doğru mescide giriş yapar..
Her akşam namazını mutlaka mescidde kılan Yılmaz Bozdağ müdürüm çok acil işi yoksa  o da yerini almıştır..
Yunus hocam  akşam namazında sobayı yakmış..
Her zaman olduğu gibi Süleyman amca sobanın arkasında yaşça en büyüğümüz mescide gelenler içerisinde..
Abdullah abi yine sandalyesinde oturuyor..
Bedir abi namaz sonrası ıhlamur için tepsi ve bardakları hazırlamış..
Yatsı namazımızı eda edip hal hatır ettikten sonra Suat abi her zaman olduğu gibi ıhlamur çaydan iyidir sözünün tekrarıyla soba üzerinde kaynayan  mis gibi kokan ıhlamur seansı başlar..
Gerek gündeme ilişkin konular gerekse ilmihal soruları ile kısa bir sohbet..
Her akşam olduğu gibi yine cami kapısında latife başlar,  aşağı sokaktan mı yoksa yukarı sokaktan mı daha fazla kişi gelmiş latifesiyle  yukarıdan gelenler çoğunluktaysa bu gün biz sizi geçtik diyerek hayırlı geceler temennisiyle ayrılırdık..
Her akşam balkondan yine mescidin lambalarına bakıyorum..
Şimdi lamba yanacak diye..
Ama nicedir mescidin lambası yanmıyor..
Bacası tütmüyor..
Ihlamur kaynamıyor...
Sohbetler edilmiyor..
Süleyman amca,Osman dayı, Suat,Bayram,Bedir abi ne yapıyorlar diye merak edip arıyorum..
Hepsinde aynı özlem ve hasret var..Özlemişler soba kenarında hal hatır etmeyi, ıhlamur kaynatmayı..
Meğer ne zormuş mescidden ayrı kalmak..
Meğer insan ne kadar özlermiş alışkanlıklarını,yaşanmışlıklarını, hatıraların yad edilmesi alıp götürüyor insanı.